در کعبه اگر دل سوی غیرست ترا
طاعت همه فسق و کعبه دیرست ترا
ور دل به خدا و ساکن میکده‌ای
می نوش که عاقبت بخیرست ترا

به چه مانند کنم موی پريشان ترا؟
به دل تيره شب؟
به يکی هاله دود؟
يا به يک ابر سياه
که پريشان شده و ريخته بر چهره ماه
به نوازشگر جان؟
يا بدان شعله شمعی که بلرزد زنسيم؟

به چه مانند کنم حالت چشمان ترا؟
به يک نغمه جادويی از پنجه گرم
به يکی اختر رخشنده بدامان سپهر؟
يا به الماس سياهی که بشويندش در جام شراب؟
به غزلهای نوازشگر حافظ در شب؟
يا به سرمستی طغيانگر دوران شباب؟

به چه مانند کنم سرخی لبهای ترا؟
به يکی لاله شاداب که نبشته به کوه؟
به شرابی که نمايان بود از جام بلور؟
به صفای گل سرخی که بخندد در باغ؟
به شقايق که بود جلوه گر بزم چمن؟
يا به ياقوت درخشانی در نور چراغ؟

مرمر صاف تنت را به چه مانند کنم؟
به بلوری سيراب؟
به يکی ابر سپيد؟
يا به يک مخمل خوشرنگ نوازشگر گرم
يا به سيمای گل انداخته از دولت شرم؟
به پرندی که کند جلوه گرمی در مهتاب؟
به گل ياس که پاشيده بر آن پرتو ماه؟
يا به قويی که رود نرم و سبک در آب؟

به چه مانند کنم جلوه پستان ترا؟
به يکی گوی بلور
که بود بر سر آن دانه لعل؟
یا به یک تنگ بلورین که بود پر ز شراب؟
به یکی شیشه عطر
که دهد بوی بهشت؟
یا به لیموی پر از شهد که لرزد در آب؟

به چه مانند کنم خلوت آغوش ترا؟
به یکی بستر گل؟
به پرستشگه عشق؟
یا به خلوتگه جانها که غم از یاد برد؟
به نفسهای بهار؟
یا به یک خرمن یاس
که شمیم خوش آنرا همه جا باد برد؟

به چه مانند کنم ؟ من ندانم!
به نگاهی تو بگو
به چه مانند کنم؟

اشك من گل كرده ، اي طاووس خوشرفتار غم
چتر صد رنگت مبارك ، هرچه خواهي ناز كن

پریشب نشان داد تلویزیون

گروه نوازنده های جوان

به همراه انواع و اقسام ساز

ولی ساز پشت دکورها نهان

کسی گفت با من چرا اینجوریست؟

چر ساز مزقونشان لای پاست؟

چرا آلت سازشان مخفی است؟

نپرسد کسی این صدا از کجاست؟

از اینجا به بالایشان توی کادر(اشاره شاعر به بالا تنه است)

کلوزآپشان را نشان میدهند

نگوید کسی چیست در دستشان

که آن را مرتب تکان میدهند؟

به او گفتم آخر صداهای ساز

حلال است بر کودک و مرد و زن

فقط باشد از بیخ و از بن حرام

نشان دادن آلت ساز زن

                        محمد رضا عالی پیام

گر نبود خنگ مطلی لگام
زد بتوان بر قدم خویش گام
ور نبود مشربه از زر ناب
با دو کف دست، توان خورد آب
ور نبود بر سر خوان، آن و این
هم بتوان ساخت به نان جوین
ور نبود جامهٔ اطلس تو را
دلق کهن، ساتر تن بس تو را
شانهٔ عاج ار نبود بهر ریش
شانه توان کرد به انگشت خویش
جمله که بینی، همه دارد عوض
در عوضش، گشته میسر غرض
آنچه ندارد عوض، ای هوشیار
عمر عزیزیست، غنیمت شمار

--------------------------------------

ای دوست دوا فرست بیماران را
روزی ده جن و انس و هم یاران را
ما تشنه لبان وادی حرمانیم
بر کشت امید ما بده باران را

--------------------------------------

تا درد رسید چشم خونخوار ترا
خواهم که کشد جان من آزار ترا
یا رب که ز چشم زخم دوران هرگز
دردی نرسد نرگس بیمار ترا

آن رشته که قوت روانست مرا
آرامش جان ناتوانست مرا
بر لب چو کشی جان کشدم از پی آن
پیوند چو با رشتهٔ جانست مرا

مست گشتم ؛

           مست خواندن......مست گفتن......مست دیدن

           مست افکاری پریشان......مست دیداری دوباره    

             با توَهم......با ستاره......با نگاهی پاره پاره

             با کتابی از حقایق......شرح حالی از خلایق                                                        

          آشنائی با سیاهی......روح زیبای سپیدی

          گفتن از روی صداقت......آشنائی با هدایت(مقصود صادق هدایت نویسنده بزرگ ایرانی است)                                                                                       

          گفتن از روی شجاعت......رنج بردن در اسارت

      عاری از هر گونه پستی......دوری از چیزی که هستی

           میل پرواز...........خواندن چند بیتی را به آواز

میل بودن ؛

در میان بستری از موم و آهن ؛

         میل لذت بردن از عشقی نهانی ...

           لذت از افکار فردی جاودانی ...

           لذت از پرواز روحی آسمانی ...

مست گشتم ؛

          مست افکاری پریشان

من دیانت را به عشقی باختم

                              اعتقادم را ز عشقم ساختم

عشق از من مرگ هوشیار بخواست

                              عقل و هوشم را به آن هم باختم

عشق گفتا گر هراسانی میا

                              چون سواری پا به پایش تاختم

عشق گفتا گر بمانی عزلت است

                              من هراسم را به دور انداختم

عشق گفتا شوکران از من بنوش

                              من که هوشم را همانجا باختم

من بنوشم شوکران از عشق او

                              خیره در چشمش نگه انداختم

مانده بود یک دل که دریائی نمود

                             من که دریا را به چشمش باختم

                                                 یاسر فلاح احمدی

بوته‌های شک شکفته در یقین
طعم نیشابوری‌ات شیرین‌ترین!

شعر دم کردم... غزل شیرازه‌اش
شاخه شاخه گل نباتم را بچین

فرض کن هر بیت قهوه‌خانه‌ای‌ست
غرق شو در عطر چای دارچین

شاه خورشیدم دلم جمشیدی است
یک سبد منظومه‌ام را برگزین

بغض عطارم ... به غارت رفته‌ام
پادشاهی بی‌نشان بی‌سرزمین

فرض کن من دختری سلجوقی‌ام
سفره‌ام خالی‌ست اما پر ببین

                            شیما شاهسواران احمدی

آخر از جور تو عالم را خبر خواهیم کرد
خلق را از طره‌ات آشفته‌تر خواهیم کرد
اول از عشق جهانسوزت مدد خواهیم خواست
پس جهانی را ز شوقت پر شرر خواهیم کرد
جان اگر باید، به کویت نقد جان خواهیم یافت
سر اگر باید، به راهت ترک سر خواهیم کرد
هرکسی کام دلی آورده در کویت به دست
ما هم آخر در غمت خاکی به سر خواهیم کرد
تا که ننشیند به دامانت غبار از خاک ما
روی گیتی را ز آب دیده تر خواهیم کرد
یا ز آه نیمشب، یا از دعا، یا از نگاه
هرچه باشد در دل سختت اثر خواهیم کرد
لابه‌ها خواهیم کردن تا به ما رحم آوری
ور به بی‌رحمی زدی، فکر دگر خواهیم کرد
چون بهار از جان شیرین دست برخواهیم داشت
پس سر کوی تو را پرشور و شر خواهیم کرد

تا ضمانت كنم از بهر شما

((حوري و جوي شراب و عسل ناب بهشت))

من بی دين شقي

به خودم مي گفتم :‌

 لب آب و مي ناب و پري حور سرشت

دلم زین بیش غوغا برنتابد
سرم زین بیش سودا برنتابد
غمت را گو بدار از جان ما دست
که آن دیوانه یغما برنتابد
ز شوقت بر دل دیوانهٔ ماست
غمی کان سنگ خارا برنتابد
ز چشمم هر شبی مژگان براند
چنان سیلی که دریا برنتابد
بیا امشب مگو فردا که این کار
دگر امروز و فردا برنتابد
سر اندر پایت اندازیم چون زلف
اگر زلفت سر از ما برنتابد
عبید از درد کی یابد رهائی
چو درد دل مداوا برنتابد

کیست که از دو چشم من در تو نگاه می کند
 اینه ی دل مرا همدم آه می کند
 شاهد سرمدی تویی وین دل سالخورد من
 عشق هزار ساله را بر تو گواه می کند
 ای مه و مهر روز و شب اینه دار حسن تو
 حسن ، جمال خویش را در تو نگاه می کند
 دل به امید مرهمی کز تو به خسته ای رسد
 ناله به کوه می برد شکوه به ماه می کند
 باد خوشی که می وزد از سر موج باده ات
 کوه گران غصه را چون پر کاه می کند
 آن که به رسم کجروان سر ز خط تو می کشد
 هر رقمی که می زند نامه سیاه می کند
 مایه ی عیش و خوش دلی در غم اوست سایه جان
 آن که غمش نمی خورد عمر تباه می کند

                                            هوشنگ ابتهاج

جهان خالیست، من در گوشه زانم
مروت قحط شد، بی‌توشه زانم
اگر بودی چنان چون بود ازین پیش
بزرگی کو بدانستی کم از بیش
چرا بایستمی ده نامه گفتن؟
چو خامان درد دل با خامه گفتن؟
کی از ده نامه‌ای نامم برآید؟
ز هر بیهوده‌ای کامم بر آید؟
چو دریا پر گهر دارم ضمیری
ولی گوهر نمیجوید امیری
چون ماه از طبع من خود نور پاشد
نه او را مشتری باید که باشد؟
سخن را چون خریداری ندیدم
به از ترک سخن کاری ندیدم
خرد دورست ازین بیهوده گفتن
حدیث بوده و نابوده گفتن

اوحدی مراغه ای

زمانی که گشودم چشم بر این

                            جهان پر ز مهر و غرق در کین

شنیدم از پدر،هنگام زاری

                            به رسم مذهب و عرف جاری

اذان در گوش من خوانده موذن

                            ندارد چاره ای این طفل کم سن

ندارد چاره ای زیرا در این دین

                            مسلمان زاده اسلام است آئین

و اینجا این سوال آید به خاطر

                            مرادش چیست لا اكراه في الدين

                                                   یاسر فلاح احمدی

                                                       08/08/1389                                                                

خلقت ِ من در جهان یک وصله ی ناجور بود
                        من که خود راضی به این خلقت نبودم زور بود؟

خلق از من در عذاب و من خود از اخلاق ِ خویش
                        از عذاب ِ خلق و من یارب چه ات منظور بود؟

حاصلی ای دهر از من غیر ِ شرّ ُ و شور نیست
                        مقصدت از خلقت ِ من سیر شرّ ُ و شور بود؟

ذات ِ من معلوم بودت ، نیست مرغوب از چه ام
                        آفریدستی ، زبانم لال چشمت کور بود؟

ای چه خوش گر چشم می پوشیدی از تکوین ِ من
                         فرض می کردی که ناقص خلقت ِ یک مور بود

ای طبیعت گر نبودم من جهانت عیب داشت؟
                        ای فلک گر من نمیزادی اجاقت کور بود؟

قصد ِ تو از خلق ِ عشقی من یقین دارم فقط
                         دیدن ِ هر روز یک گون رنج ِ جوراجور بود

گر نبودی تابش ِ استاره ی من در سپهر
                         تیر و بهرام و خور و کیوان و مه بی نور بود

راست گویم ، نیست جز این علت ِ تکوین ِ من
                         قالبی لازم برای ساحت ِ یک گور بود

آفریدن مردمی را بهر گور اندر عذاب
                         گر خدایی هست ! ز انصاف ِ خدایی دور بود

مقصد ِ زارع ز کشت و زرع ، مشتی غله است
                         مقصد ِ تو زآفرینش مبلغی قاذور بود؟

گر من اندر جای تو ، بودم امیر  ِ کائنات
                         هر کسی از بهر  ِ کار  ِ بهتری مامور بود

آنکه نتواند به نیکی پاس ِ هر مخلوق داد
                         از چه کرد این آفرینش را ، مگر مجبور بود؟

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید
                            قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید

فصل گل می گذرد هم نفسان بهر خدا
                            بنشینید به باغی و مرا یاد کنید

عندلیبان گل سوری به چمن کرد ورود
                            بهر شاد باش قدومش همه فریاد کنید

یاد از این مرغ گرفتارکنید ای مرغان
                            چو تماشای گل و لاله و شمشاد کنید

هر که دارد ز شما مرغ اسیری به قفس
                            برده در باغ و یاد منش  آزاد کنید

آشیان من بیچاره اگر سوخت چه باک
                            فکر ویران شدن خانه  صیاد کنید

شمع اگر کشته شد از یاد مدارید عجب
                            یاد پروانه هستی شده بر باد کنید

بیستون بر سر راه است مبادا از شیرین
                            خبری گفته و غمگین دل فرهاد کنید

جور و بیداد کند عمر جوانان  کوتاه
                            ای بزرگان وطن بهر خدا داد کنید

گر شد از جور شما خانه موری ویران
                            خانه خویش محال است که آباد کنید

کنج ویرانه زندان شد اگر سهم بهار
                            شکر آزادی و آن گنج خدا داد  کنید

بیتی منتسب به دیوان اشعار یزید بن معاویه :

و بیت اول دیون حافظ :

ألا یا أیها الساقی أدر کأسا و ناولها      که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها

و شعری که کاتبی نیشابوری در این باره سروده :

ظلم ضحاکان رسید و آن درفش کاویانی بر نخواست

جوی خونی ره گرفت و خشم ضحاکی نکاست

فقر و فحشا در میان سرزمینم ره گرفت

دینمداری سر نیاورد ، کاویانی بر نخواست

دین ستیزان با لباس دین غوغا میکنند

یک کمانداری نیامد ، یک سیاوش جان نباخت

دین ستیزان دین گریزی را رواج مردمانم کرده اند

یک وطنخواهی نبود و یک صدائی بر نخواست

تن پرستان تن فروشی را رواج مردمانم کرده اند

یک علمداری نیامد ، یک حسینی جان نباخت

                               ابوذر.../یاسر فلاح احمدی

فراوان ادعا کردیم و بسیار

هزاران بارگفتیم و دگر بار

که ما سالار تاریخ جهانیم

به عالم اینچنین و آنچنانیم

به بستانها گل صد رنگ ماییم

شکوه و جلوه ی فرهنگ ماییم

نهاد کشور ارشاد اینجاست

خرد اندیشه را بنیاد از ماست

به اوج نردبان اعتباریم

نشسته بر سکوی افتخاریم

ورق اندر ورق شهنامه از ماست

اقامتگاه پیر طوس اینجاست

درختی آنچنان پر بار داریم

نظامی مولوی عطار داریم

فراوان مردم خوشنام از ماست

در ایران حافظ خیام از ماست

وزیری چون نظام الملک داریم

چه آثار از کمال الملک داریم

همه تاریخ ما از برترینهاست

سراسر شاهد نام آوریهاست

شما هم میهنان مهربانم

شما ایرانیان همزبانم

اگر خواهی شناسی خود دگر بار

به کردار  به گفتار به پندار

بیا یک بار بر عهدی وفا کن

بیا و بی تملق گوش وا کن

اگر تاریخ ما بر ما نشان ها

زکوروش داده تا ستارخان ها

نه تنگستان که از استان به استان

نشانی داده از میهن پرستان

دلیران راد مردان سربداران

به دارآویخته یا تیر باران

نشانی از مقدس نامه ماست

نشان از صاحب شهنامه ماست

همان کوه تا کتابش باز فرمود

سخن را اینچنین آغاز فرمود

بنام خداوند جان و خرد

کزین برتر اندیشه بر نگذرد

هر آن چیز کندر جهان سودمند

کنم آشکار و رهانم زبند

ترا پاک یزدان نگه دار باد

دلت شاد و اندیشه  بیدار باد

بدان را زبد دست کوته کنیم

روان را سوی روشنی ره کنیم

سفارش ها نصیحت ها همین بود

وصیت های پیر طوس این بود

به ما فرمود وی هر ساله هر سال

پس از طی هزار و چهارصد سال

به اعرابی که بر ما حمله بردن

زما کشتند و بر آتش سپردن

سیه پوش بر آنها سینه زن باش

قمه بر سر زن زنجیر زن باش

به سر کوبان عباس جوان باش

و خود پیر خرفت نوحه خوان باش

کجا در طی طول روزگاران

چنین آموختند آموزگاران

همانا نامی که خود خورشید بودند

سرا پا مظهر توحید بودند

کجا دیدیم از مردان عاقل

شنیدیم از مسلمانان فاضل

بزرگانی نظیر ابن طاووس

نصیرالدین , بزرگ و خواجه طوس

کجا گفتن مردان تعالی

ابوسینا ابو نصر غزالی

کجا خواندیم از قول سنایی

ویا فرموده شیخ بهایی

کجا  دیدیم در این ره نوردی

اشارت از جناب سهره وردی

کجا بشنیده از ما و شما را

چنین فتوای از ملای صدرا

زمولانا کجا باشد بیانی

سراسر مثنوی را یک نشانی

کجا دیدیم در شعر نظامی

و یا خواندیم از حافظ کلامی

کجا گفتن از نزدیک  از دور

دلل اظهر ویا در جند شاپور

که بیرون از فضای بیکران باش

و با سر سرنگون در جمکران باش

مسعور صدر

گر به تو افتدم نظر چهره به چهره رو به رو
شرح دهم غم تو را نکته به نکته مو به مو

از پی ديدن رخت همچو صبا فتاده ام
خانه به خانه در به در، کوُچه به کوچه کو به کو

مي رود از فراق تو خون دل از دو ديده ام
دجله به دجله يم به يم، چشمه به چشمه جو به جو

دور دهان تنگ تو عارض عنبرين خطت
غنچه به غنچه گل به گل، لاله به لاله بو به بو

ابرو و چشم و خال تو صيد نموده مرغ دل
طبع به طبع دل به دل، مهر به مهر و خو به خو

مهر تو را دل حزين بافته بر قماش جان
رشته به رشته نخ به نخ، تار به تار پو به پو

در دل خويش طاهره گشت و نديد جز تو را
صفحه به صفحه لا به لا، پرده به پرده تو به تو

فاطمه زرین‌تاج برغانی قزوینی ملقب به (طاهره قره العین)

مگسی را کشتم 

نه به این جرم که حیوان پلیدی است، بد است

و نه چون نسبت سودش به ضرر یک به صد است

طفل معصوم به دور سر من می چرخید،

به خیالش قندم

یا که چون اغذیه ی مشهورش تا به این حد گندم!!!

ای دو صد نور به قبرش بارد؛

مگس خوبی بود...

من به این جرم که از یاد تو بیرونم کرد،

مگسی را کشتم ...!

                         حسین پناهی

مست گشتم ؛

           مست خواندن......مست گفتن......مست دیدن

           مست افکاری پریشان......مست دیداری دوباره    

             با توَهم......با ستاره......با نگاهی پاره پاره

             با کتابی از حقایق......شرح حالی از خلایق                                                        

          آشنائی با سیاهی......روح زیبای سپیدی

          گفتن از روی صداقت......آشنائی با هدایت(مقصود صادق هدایت نویسنده بزرگ ایرانی است)                                                                                       

          گفتن از روی شجاعت......رنج بردن در اسارت

      عاری از هر گونه پستی......دوری از چیزی که هستی

           میل پرواز...........خواندن چند بیتی را به آواز

میل بودن ؛

در میان بستری از موم و آهن ؛

         میل لذت بردن از عشقی نهانی ...

           لذت از افکار فردی جاودانی ...

           لذت از پرواز روحی آسمانی ...

مست گشتم ؛

          مست افکاری پریشان

                                 یاسر فلاح احمدی 04/01/1382

مرگ خود را در میان آماجی از صداها دیدم ؛

مرگ خود را وقتی ...

مرگ خود را در میان طبیعت جستجو کردم ؛

مرگ خود را وقتی ...

کودکی از فرط گرسنگی      در سه کنج ... جامه ژنده

پیشانی بر زمین گذارده و بی تفاوت مردمی که صدای انسان دوستی آنان را شنیده

بودم ؛ دیدم ...

مرگ خود را از بلندی دیدم ...

                                         وقتی به پاین نگاه میکردم ...

                                                                                    سنگ دیدم ...

                                                                                                          جنگ دیدم ...

مرگ شعر و رنگ دیدم ...

                                      مرگ آهنگ را دیدم ...

                                                                                             یاسر فلاح احمدی 

                                                                                                01/04/1382